సీమ మట్టిపరిమళమే 'మట్టిపోగు' కవిత్వం

నచ్చిన రచన

- కెంగార మోహన్‌ - 9000730403

మట్టిగూర్చి మట్లాడాలనిపిస్తే శివారెడ్డి గుర్తొస్తాడు. ఆయన మట్టి మనిషి కవిత కళ్ళముందు కనబడుతుంది. బహుశా మట్టికి కవిత్వ పరిమళాలద్దిన అతికొద్దిమంది కవుల్లో శివారెడ్డిది అగ్రస్థానమే. అందుకే రాచపాళెం చంద్రశేఖర్‌రెడ్డి ఆయన కవిత్వం సమీక్షిస్తూ '' శివారెడ్డికి మట్టిమీద ఎనలేని ప్రేమ, మనిషిమీద సాటిలేని గౌరవం. శ్రమమీద అభిమానం, ఫలితం మీద గురి. శివారెడ్డిది మనిషి పక్షం, మంది పక్షం, మంది మట్టి మనుషుల పక్షపాతం.'' ఇక్కడ ఈ మాట చెప్పటానికి వొక కారణం లేకపోలేదు. పిళ్ళాకుమారస్వామి రాసిన మట్టిపోగు కవిత్వంలోనూ ఈ సామీప్యత, సారూప్యత కనబడుతుంది. నిజంగా హృదయాన్ని స్పృశిస్తుంది. కవి అంతర్మధనం అనంతానంతలోతుల్లోకి వెళ్ళి కవితాసాగరమై ప్రవహిస్తుందా అనిపిస్తుంది. ఆ మట్టి..తనకళ్ళ ఎదురుగా మట్టి..ఎంత ధగా..ఎంత మోసం...నిజంగా బాధ..ఉబికివస్తున్న బాధ.. ఆ కవిత చూద్దామా..

వాన మబ్బులు ఒక్కొక్కటి ఆదృశ్యమై/ మట్టిలోని ఒక్కో రేణువు ఎదురుగా నిలిచి/ దాహంతో/ నను దీనంగా అర్థిస్తుంటే/ కన్నీళ్ళను దోసిట్లో తీసుకొని నెర్రెలలో పోసినాను/ నేలను కర్మను నమ్మిన మనిషి/ నిలుచున్నాడు ఒక శిలాజంలా/ ఎక్కడో వీచిన గాలి/ ఇక్కడికి దుమ్మును మోసుకొచ్చి/ ఆకలి అరుపుల నోళ్ళలో కొట్టింది..(తడిసిన నేల) ..

ఇది గాయమే కదా..మానని గాయమే..ఎవరూ మాన్పలేని గాయం..ఇక్కడ గాయం కూడా ఎంత పదునయ్యిందో కదా...కన్నీళ్ళు దోసిట్లోకి రావడం మాటలు కాదు..దీన్ని అభివ్యక్తి అనో, ఎత్తుగడ అనో ..కవితాత్మకంగా వాడాలని లేదు.. ఇవి కన్నీటి కవితాక్షరాలు..వేలచుక్కలు రాలి పడి కవితామొక్కలై పురుడుబోసుకున్న మట్టి అద్దిన వాక్యాలు.. కుమారస్వామి అనంత సాహిత్యలోకంలో ప్రత్యేకమైన కవి. ప్రగతిశీల భావజాలంతో ఏర్పడ్డ సాహితీస్రవంతి ఆవిర్భావం నుంచి సాహిత్యకార్యకర్తగా వచ్చిన కవి. 2007లో ప్రపంచీకరణపై పోటెత్తిన కవితా సంద్రం కవిత్వ సమీక్ష తీసుకొచ్చి మరోప్రపంచం కోసం తన వంతు కర్తవ్యంగా ఎత్తిపట్టిన ఉద్యమ జండా అతడు. ఈ కవికి ఎంత విశాలహృదయం ఉన్నా..తన సొంత గడ్డపై మమకారం తగ్గలేదు. కరవుసీమలో పుట్టిన కవులకు కవితావస్తువులు ఆ మట్టే అందిస్తుంది. అందుకే మా పల్లె యోధులంతా/ కాంక్రీటు అరణ్యాల పునాదుల్లోకి ఒరుగుతున్నారు/ నడుము వంగి వడలు కృంగి/ కన్నవారి కోసం/ ఎదురుచూసే/పుండుటాకుల కన్నుల్లో /ఇంకిపోయిన కన్నీటి సాక్షిగా/ పల్లె ఇపుడు ఒంటరి పక్షి (ఒంటరి పక్షి)..ఎంతభారమైన బతుకులు ఇక్కడి ప్రజలు మోస్తారో ఎవరికి అంతు చిక్కదు. పల్లెలిపుడు అందాల నందన వనాలు కాదు..కవి అందుకనేమో కన్నతల్లి లాంటి పల్లెను స్మశాన మందిరమంటాడు. ఈ కవి మట్టిపోగు కవిత్వం కోసం తపన పడలేదు..బాధ పడలేదు..ఆవేదన..ఆక్రందన కానరావు..మౌనంగా కార్చిన కవిత్వ కన్నీళ్ళే దర్శనమిస్తాయి. కవిత్వంలో తాత్వికతను అన్వేషిస్తాడు. కవిత్వంలో అన్ని వస్తువులు కనబడతాయి. ఈ సంపుటికి పెట్టిన శీర్షిక మట్టిపోగు తాత్విక ఆలోచన కలిగిస్తుంది. అందుకేనేమో తెలకపల్లి రవి ఈ కవితామట్టిని స్పృశిస్తూ ''మట్టితో మమేకమైన మనసు పాడే పాటగా మనను వెన్నాడతాయి'' అంటాడు. కవిత్వం ఎక్కడికో తీసుకుపోయినట్టనిపించినా స్పష్టమైన గమ్యాన్ని చూపిస్తుంది. ఇలాంటి కవిత్వంతో చాలా దూరం సంచరిస్తాడు..మది దిగంతాల్లోకి వెళ్ళి వెతుకుతాడు. కవిత్వ తాత్వికను ఆవిష్కరించే క్రమంలో..

''చావు పుట్టుక మధ్యేగదా జీవితం/ కనులు మూచి తెరిచినంతే కదా మానవ ప్రస్థానం/ మంచులా కరిగిపోయే కాలంలో నువ్వేం చేశావు/ దారిపొడవునా వినిపించే శోకంలో

శ్లోకానికి నువు లయమైనావా'' కవి స్పష్టంగా వొక మార్గాన్ని..కాదు కాదు..వొకే మార్గాన్ని..వొకే మార్గంలో వెళుతున్నాడని అనిపించినా జీవిత పరిణామ క్రమంలో భావజాలం లోపించనప్పటికీ అశాస్త్రీయమైన వెదుకులాట  కనబడుతుంది. అవుననడానికి హేతువులున్నాయి. హేతువాది చలం చరమాంకంలో రమణాశ్రమం చేరినట్టు  కుమారస్వామి కవిత్వ పరిణామక్రమంలో పురోమనం వైపు నడుస్తూనే వడివడిగా కాక మెల్లిగా..మెలి మెల్లగా వేస్తున్న భ్రాంతి కనబడుతుంది..ముమ్మాటికీ తిరోగమనం మాత్రం కాదు..అయితే మచ్చుకైనా సైద్ధాంతిక భావజాలం విషయంలో ఎక్కడా రాజీ పడని  తత్వం తన కవితాక్షరాల్లో కనబడుతుంది. కరవు సీమ అనంత నుండి ఎన్నో కవిత్వ సంపుటులొచ్చాయి..కథా సంపుటిలొచ్చాయి..అవన్నీ గొప్ప కవిత్వమనే తీర్పులివ్వదలచుకోలేదు.కాని ఈ మట్టిపోగు కవిత్వం మాత్రం గుండెపొరల్ని చీల్చుకొని వచ్చిన సైద్ధాంతిక చైతన్యజ్వాల అనక తప్పదు. ఒక్కమాట చాలు తన కవిత్వం ఎంత బలమైందో చెప్పటానికి..ఎంత గాఢతగా చెబుతాడంటే సీమబతుకుల్ని వొక్కమాటలో వొకే వొక్కమాటలో చెప్తాడు..'' ఒక విత్తు అప్పుల ఊబిలో/ ఊపిరాడక తనువు చాలిస్తుంది..'' ఇంతకంటే ఏంకావాలి..అతను తడియారని కవి అని..

కవిత్వానికి నిర్ధిష్టమైన నిర్మాణసూత్రాలెవరూ చెప్పకపోయినా కవిత పేలవంగా కాక..భారంగా ఉండాలని కుమారస్వామి కోరుకుంటాడు..వస్తుశిల్పసౌందర్యాల కవిత్వం రాస్తూనే ప్రాంచికదృక్పథంతో కవిత్వీకరించడం అసాధారణ విషయం. దు:ఖసాగరంలో మునిగితేలడం మట్టిపోగు కవిత్వం. కవిత్వంలో అక్కడక్కడా చెప్పకనే చెప్పే ఆవేశం..

ఉద్రేకం..అసమానతల సమాజంపై, ఈ దుర్నీతిపై అక్షర తిరస్కారం ప్రకటిస్తాడు.

'' సుఖమంటే ఏమిటో తెలియనివాడు

జీవించడం తెలియనివాడు

జీవితాన్ని అప్పుడప్పుడూ ప్రేమిస్తున్నవాడు

మన హోయల్ని గుర్తించనివాడు

చెమటధారల్ని ఒడిసిపట్టుకొంటున్నవాడు

బక్కచిక్కిన బడుగుజీవుడు'' (మబ్బులు కమ్మిన రాత్రి) ఇలా ఎవరు చెప్పగలరు..ఇవి రాళ్ళ బతుకులు అని స్పష్టంగా తెలిసిన వాడు..కాదు ఈ బతుకులతో మమేకమై, కాదు కాదు అంతర్లీనమై, అంతర్మథనంలో బతుకీడుస్తున్న కవి కుమారస్వామి..ఎండిన రాయలసీమ గుండె సాక్షిగా ధిక్కార స్వరాన్ని పెగల్చుకుని, ధిక్కార పతాకాన్ని ఎగరేస్తున్నవాడు..తన కవిత్వం నిండా గాయాలు..మానని గాయాలు..ఈ సంపుటికి పెట్టిన శీర్షిక మట్టిపోగు కవిత హృదయవిదారకమైన అభివ్యక్తి..అనిర్వచనీయమైన కవితా ఎత్తుగడ..ఆ కవితను వొడిసి పట్టుకుంటే..

''పొడారిన ఆకాశం/ ఒక్కొక్క రక్తపు బొట్టు కారుస్తోంది/ నెర్రెలు బారిన నేల/ ఆర్తి గీతాన్ని వినిపిస్తోంది నలుదిక్కులా/ ఎడారులు పరుచుకున్న/ భూమిపుత్రుల హృదయాల్లో/ ఒయాసిస్సులు ఉదయించట్లేదు/ మబ్బులు మోసం చేస్తూ/ విచ్చుకత్తులు విసురుతుంటే''

రాజ్యం విసిరిన ఆర్థిక వ్యూహంలో క్షతగాత్రుడవుతున్నాడు..గాయం మీద గాయం..పుండు మీద పుండు..రాచపుండులా సీమబతుకులు..ఇక్కడ క్షతగాత్రుడు రైతే కావచ్చు..ఈ కవితా సన్నివేశం.. కన్నీటి వర్షం..

ఎన్నాళ్ళు దాచుకున్నాడో..ఎంత భారంగా అదిమి పట్టుకున్నాడో..ఈ బతుకులు మారాలని చేస్తున్న కవిత్వ ప్రయత్నం గొప్పది..

రాయలసీమ బతుకుల గూర్చి ఎన్నో కవిత్వాలొచ్చాయి..కవిత్వ సంకలనాలు, సంపుటాలు తెలుగు సాహిత్యమంతా పరచుకున్నాయి. కవిత్వం నిండా ఆక్రందనలే..బాధలే..కన్నీళ్ళే..ఈ గాయం మానని గాయం..ఇలాంటి గాయాలు ఎప్పటికి మానుతాయో తెలియదు..ఎంతమంది కవులు ఉద్భవిస్తారో తెలియదు..కాని అందరూ క్షతగాత్రులే..రాళ్ళబతుకులు మారాలని కలాలు పట్టి గళాలు పెగిల్చి రణన్నినాదం చేస్తున్న కవులదరికీ ఈ మట్టిపోగు స్ఫూర్తినిస్తుంది..తడారని కన్నీటి చెమ్మ అక్షరమై కనబడుతుంది..