అసమానతలపై అక్షర సమతా లావాగ్ని

- డా|| పెంకి విజయ కుమార్‌
9553 39 29 49
డిగ్రీ రెండవ సంవత్సరం విద్యార్థిని మిట్టే శ్రీనిధి
'విప్లవ శ్రీ' అనే కలం పేరుతో అన్యాయాలపై, అసమానతలపై అక్షర లావాగ్నిని కుమ్మరిస్తూ 'రాలిన చుక్కలు' అనే వచన కవితా సంపుటితో ముందుకు వచ్చారు. పిన్న వయస్సులో కవితా తరుణోపాయాలతో వయస్సుకు మించిన కార్య దక్షతను చేబూనిన ఈ తరుణిని తొలిగా ప్రశంసిస్తూ, సంపుటిని పరికించి చూస్తే.. 'నా అంతరంగం' అనే కవితలో 'సమస్యలను అధ్యయనం చేశాకే/ అక్షర బాణాలను సంధిస్తాను/ అక్షర సత్యాలను రాసేందుకు నేను/ సత్యాన్వేషణ చేస్తున్నాను../  సత్యాన్వేషణలో సమాజాన్ని/ ఔపాశన పట్టేందుకు ప్రయత్నిస్తున్నాను' అంటూ సమస్యలను అధ్యయనం చేశాకే అక్షర శరాలను సంధించాలని, సత్యాన్వేషణలో సమాజాన్ని అవగాహన చేసుకోవడానికి ప్రయత్నించాలని స్వీయ సూచనతో ముందుకు సాగడం కవిలోని నిబద్ధతకు నిదర్శనంగాను, ప్రస్తుతం కవిత్వం వ్రాస్తున్న, వ్రాయబోయే కవులకు ఒక సూచన పాఠంగాను గోచరిస్తుంది.
మారుతున్న సామాజిక ధోరణులలోని కుంచితత్వాలను నిలదీయడానికి సాత్వికత సరిపోదని తెలియజేస్తూ.. 'వ్యవస్థపై నేను విప్లవాత్మకంగా రాస్తాను' అని మరో కవితలో తన నిశ్చయాన్ని తెలపడం ఆమెలోని కవితాత్మక శక్తికి సత్య నిదర్శనం. 'కవినా నేను..?' అనే కవితలో 'ప్రజల కష్టాలను రాస్తున్నావా/ పాలకులపై విరుచుకుపడుతున్నావా/ పరిష్కారాలను చూపెడుతున్నావా/ ఇవి చేయని నువ్వు కవివెలా అయ్యావని/ నిలదీస్తున్నాయి నా అక్షరాలు' అంటూ కవిత్వమనేది అంగాంగ వర్ణనలలో, ఆత్మస్తుతి లోయలలో పడిపోకుండా, సమస్యా పరిష్కారానికి, సామాజిక శ్రేయస్సుకు సౌధంగా నిలిచి ఉండాలనే ఆశావాహ దక్పథాన్ని ప్రస్ఫుటపరుస్తుంది.
నాటి నుండి నేటి వరకు పురుషాధిక్యతా దురహంకారం, మగవాని కామావాంఛా చపలత్వాల మధ్య అణచి వేయబడుతున్న స్త్రీల అగచాట్లను ఈ సంపుటిలో వివిధ ఖండికలలో కవి ఖండించిన విధానం ఆలోచనాత్మకంగా సాగింది.

సష్టిని సష్టించినదే నేను/ నన్ను నువ్వు శాసిస్తున్నావు/ గర్భంలోనే పసిమొగ్గను/ కొనగోటితో తుంచేస్తున్నావు

(బతకనివ్వండి.. జీవించనివ్వండి)

అమ్మ గర్భగుడిలోంచొస్తాడు/ అల్లారుముద్దుగా పెరుగుతాడు/ఆఖరున అమ్మనే మరుస్తాడు/ వాడు మనిషట (వాడు మనిషట)

గుడి,బడి,ఒడి స్థాన వ్యత్యాసం లేదు/ కామం కట్టలు తెంచుకుంటే మనిషి/ ముసుగులో మగం వాడు (మనో నేత్రం మూసుకు పోయింది)

ఆమె చెంపలు ఎప్పుడూ/ తడారని పచ్చిబండలు/ అతను విసిరే/వేధింపుల ముల్లులకు..(ఎవరూ ఎరుగని పద్యం ఆమె) అంటూ మగవానిలోని మగత్వాన్ని నిలదీస్తూనే...

ఎవరికైనా తమ అమ్మకి ఉన్న/ స్తనాలే ఉంటాయని/ ఎవరికైనా తన అమ్మ/ జననాంగమే సష్టికి మూలమని/ దివిటీ వెలిగించండి/ వాడి ముందు కాదు../ వాడి మెదడులో వెలిగించండి (దివిటీ పట్టుకురండి)

పాడండి చరమగీతం/ ఒళ్ళు బలిసిన/ మంద బుద్ధులకు/ మనసులేని మొసలులకు/ మనోనేత్రం గుడ్డిదైన మగాళ్లకు (చరమ గీతం) అంటూ మగాళ్ళ మనోనేత్రాలను  హెచ్చరికధోరణిలో తెరవడానికి  ప్రయత్నించిన కవికి జేజేలు పలకాల్సిందే! అలాగే స్త్రీల అస్తిత్వానికి పెద్దపీట వేస్తూ 'అస్తిత్వం' కవితలో 'చరిత్ర పుటల్లో బండి కింది చక్రాల్లా/ చూపబడిన స్త్రీలను అదే బండి/ చోదకుల్లా గుర్తింపు తేవడం నా అస్తిత్వం' అని ప్రకటిస్తూనే...'ఆమె' కవితలో 'చీపురు పక్కనపెట్టి../ చందమామను చేరగలదని/ పొయ్యిళ్ళు పొంటిగాదు/ పెపంచపు పటం సుట్టగలదని' మగువలలో మానసిక స్థైర్యం ప్రోదిచేయడానికి చేసిన చిరుప్రయత్నాన్ని పెద్ద మనసుతో అభినందనలు తెల్పకుండా ఉండలేం!

'పోరాడితే పోయేదేముంది బానిస సంకెళ్ళు తప్ప' అనే విప్లవ నినాదాన్ని స్వీకరించి తన కవిత్వంలో ప్రజ్వరిల్లేవిధంగా, జన చైతన్య బావుటా ఎగరవేసే అక్షరీకరణకు పూనుకుంటూ.. 'విప్లవం అంటే ఆషామాషీ అనుకున్నావా.../ ప్రజల ఎండుటి రక్తంలో/ జీవం నింపే అమతహస్తం/ నేల రాలే చుక్కల ఆత్మత్యాగం' (విప్లవం-1) అంటూ ధనమదాందులచే నానాటికీ అణచివేతకు గురౌతున్న బడుగు బలహీన వర్గాల బతుకుల్లో ముఖ్యంగా పీడిత తాడిత మహిళల్లో విప్లవం అనే అమతం పోసి ఉత్తేజిత జీవం తేవాలనే ఆర్తి పదాపదాన కనిపిస్తుంది.'రాలిన చుక్కలు'అనే కవితలో 'నిజాయితీ నీలో ఉంటే /ధర్మం నీ వైపు ఉంటే /కడగడానికి వెనుకాడకు/ కర్కశంగామారు తప్పు లేదు/.../విప్లవం అంటే నిజాన్ని నిలబెట్టడం/ ధర్మాన్ని బ్రతికించడం'అనే వాక్యాలు చైతన్య స్ఫూర్తిని రగిలించడమే కాకుండా, లావాగ్ని రూపుదాల్చి అసమానతలపై రాలిన చుక్కలై విరుచుకు పడినట్లు సాదశ్యమౌతాయి.

సామాజిక అంశాలను వస్తువులుగా స్వీకరించి సమాజాన్ని జాగత పరిచే పంథాలో కొన్ని కవితలు తారసపడతాయి. గాలి,నీరు, శబ్ద కాలుష్యాలకు తోడు ప్రస్తుతం విలయ తాండవం చేస్తున్న కరోనావంటి మహమ్మారులు విజంభించడానికి పర్యావరణ అసమతుల్యత, మానవ తప్పిదాలే కారణభూతమవడం నిర్వివాదాంశం. ఇటువంటి తరుణంలో పర్యావరణ పరిరక్షణ పై పూర్తి అవగాహన అవసరమని తెలియజేస్తూ 'మనిషి' అనే కవితలో 'తల్లిలాంటి అడవిని అంతస్తులకు అమ్ముకున్నాం/ దాహార్తి తీర్చే నదీనదాల పై విషం కక్కుతున్నాం/ ఉచ్ఛ్వాస నిశ్వాసాలకు ఊపిరి పోస్తున్న/ గాలమ్మ గొంతులో విషవాయువులు విరజిమ్ముతున్నాం/.../ రేపు తెలుస్తుందిలే మనకు/ అవి విసరే వినాశక బాణాలు/అవి పేల్చే  ప్రళయపు అణుబాంబులు/అవి చేసే మారణహోమాలు' అని హెచ్చరించడంలో  సామాజిక బాధ్యతను, స్ప్రహను తేటతెల్లం చేస్తాయి. 'మాతభాష తల్లిపాల వంటిది- పరభాష పోతపాల వంటిది' అన్న తెలుగు భాషోద్యమోద్ధరులు కొమర్రాజు లక్ష్మణరావు ఆణిముత్యాలవంటి పలుకులను పుణికి పుచ్చుకున్నట్లుగా 'మాతభాష' అనే కవితలో..'ఎంత కోయిల కాకి గూట్లో పెరిగినా/తన కమ్మని స్వరం మరుచునా../ఎంత పరభాషను పలికినా/నా అమ్మ మాటను విస్మరిస్తానా?' అనే పదాలు అమ్మభాషా ప్రాముఖ్యతను చాటుతాయి.

మరికొన్ని కవితల్లో కవి వయసుకి మించిన పదజాలాన్ని భావజాలాన్ని ప్రదర్శించడం పాఠకుల్ని నివ్వెరపరుస్తుంది. ఆపై ఆలోచింపజేస్తుంది.ఉదాహరణకు 'వాడికి సమర్పణ మయ్యా..' అనే కవితలో 'సంభోగం ఒక సుఖం/ అంటారు కానీ../ సంభోగం ఒకరికే సుఖమని తేలింది/ మరొకరి బ్రతుక్కు/ భారం కూడా అవ్వొచ్చని నా ద్వారా రుజువైంది' అనే ఆవేదనతోపాటు.. 'వేశ్య' అనే కవితలో 'చిరిగిన విస్తరినైనా/వాడికోసం మళ్లీ మళ్లీ నన్ను నేను కుట్టుకుంటాను..' అనే వాక్యాలు ఆలోచింపజేస్తాయి.'చావోన్నమః' అనే కవితలో' 'ఒక్కోసారి సూర్యుడు పడమటన/ ఉదయిస్తాడేమో కానీ/ ఆ చావు మాత్రం మనని వదలదు/అరే నమ్ముతారా..?/ నేను అహర్నిశలు చెమటోడ్చి/ పోగుచేసిన సంపదలు/ చస్తున్నప్పుడు వెక్కిరించాయి' అనే మాటలు స్మశాన వైరాగ్యంతోపాటు వేదాంత ధోరణిని తలపోస్తాయి.

ఆడదానిపై  మగవాని పెత్తనాన్ని,పేదవానిపై ధనికుని దాష్టికాన్ని,మంచికి చెడుచేసే కీడును నిరసిస్తూ..'నిషీధి లా ఉన్న నిన్నటికి/ చితి అంటించి /ఉషోదయాల్ని ఈ యుగానికి స్వాగతిద్దాం' అనే కవి జన చైతన్య కాంక్షను ప్రశంసిస్తూ, 'విప్లవ శ్రీ' కలంనుండి మరెన్నో సామాజిక స్పహను రగిల్చే,అసమానతలను దహించే కవితాగ్ని చుక్కలు రాలాలని అభిలషిద్దాం.