కవిత
- కళ్యాణదుర్గం స్వర్ణలత - 98486 26114
బాహాటంగా కనిపిస్తున్న బంధాలు కరిగిపోతుంటే
కారణాలను కన్నీటితో కడిగావు
గొంతు విప్పాల్సిన ప్రతిసారి
మౌనాల దారాలను పేనుతు
మెరుస్తున్న ప్రశ్నల కొడవలికి ఎర్ర రంగును అద్దావు
మనిషి ముసుగు వేసుకున్న డబ్బు పెదాలపై ఇన్స్టంట్‌ గా
పూసే కాగితం పూల రంగుల కోసం
మళ్లీ మళ్లీ మోస పోయావ్‌
బంధాలను బిగించే పనిలో నీవు బిరుసెక్కు తావు అనుకున్నా కానీ...
కొలిమిలో మరిగే కన్నీళ్లతో
విశ్వాసాల వేడితో జీవితాన్ని వెలిగించ లేక
చీకటి కి ఊపిరిని వేలాడేసావ్‌
నీ చివరి నెత్తుటి బొట్టు అశ్రువుల చలమను చూసి
కన్నీరు పెట్టుకుంది