కవిత
- కళ్యాణదుర్గం స్వర్ణలత - 98486 26114
వెల వెల పోతున్న విలువలతో
సందేహ బాధితుల
సంక్షోభాలతో
పొలమారిన గొంతుకలతో
నేలరాలిన ఆకులను
చూసిన విషాదంతో
చిగురునే కాదు
చెట్టును కూడా గుర్తించలేని
సమూహాల మధ్య...
వాన కురిసినప్పటి
పువ్వుల నవ్వులా
వాన వెలిసాక తంతిమీది
పిచుకల పాటలా
పింఛాన్ని విదిల్చిన నెమలి అడుగుల్లో
ఆదమరచి పెరిగిన అడవిలా..
జల్లు జల్లుగా పడి ప్రవాహం అయ్యే
నీ ఆలోచనల ఆరబోతలో.. 'నేనే'
నులివెచ్చని సూర్య కిరణాలను వెంట తెచ్చుకొన్న
ఉషోదయపు వెలుగులా
మొక్క దాహాన్ని తీర్చే మబ్బు ముక్క ఆర్తిలా
అంచనాలకు అందని అపారమైన
నీ ఆత్మీయతల ఆరబోతలో మళ్ళీ.. 'నేనే'
హరితస్పర్శతో ఆకుపచ్చని పారాణితో
నీ తలపుల పుప్పొడి పసుపు ముద్దనై మళ్ళీ 'నేనే'
మొగ్గకు మెలకువ వచ్చి పువ్వు అయి విచ్చుకున్నట్టు..
నీ ప్రతి నవ్వుకు
విచ్చుకున్న పువ్వును అయ్యేది మళ్ళీ . 'నేనే'