సింహప్రసాద్‌ - 9849061668
కూతుర్ని పెళ్ళి చేసుకుంటానంటూ వచ్చిన పుట్టప్పని ఎగాదిగా చూసి సంతృప్తి పడింది భారతి. చూపులకి బాగానే ఉన్నాడు. ఆటో నడుపుకుంటున్నాడు. చెడు అలవాట్లు ఉన్నట్లు లేవు. అదీగాక శారదని ఇష్టపడటమే గాక, సంబంధం మాట్లాట్టానికి తల్లిని తీసుకుని తిన్నగా ఇంటికే వచ్చేశాడు. సూపర్‌బజార్లో సేల్స్‌ గరల్‌గా పనిచేస్తోంది శారద. ఎప్పుడో చూశాట్ట. అతడ్తో శారదకీ బాగానే పరిచయమున్నట్టుంది. అడగ్గానే సిగ్గుల మొగ్గ అవుతూ, ''నాకు ఇష్టమే'' అంది. మొగుడి వంక చూసింది భారతి. తనకేం సంబంధం లేదన్నట్టుగా కూర్చునున్నాడు. అతడు ఎప్పుడో గాని మాట్లాడడు. ఇంట్లో మన్ను తిన్న పాములా ఉంటాడు. బయట మాత్రం 'మంచి పెయింటర్‌' అని పేరు తెచ్చుకున్నాడు. పనిలోకి దిగితే పులే- అంటారు. సంపాదనా బాగానే ఉంటుంది. కానీ ఇంట్లో ఇచ్చేది తక్కువ. బయటి తిండికీ తాగుడికీ తగలేసేది ఎక్కువ. భారతి రెక్కల కష్టంమీదే ఇల్లు నడుస్తోంది. ఆమె దుస్తులు తయారీ ఫ్యాక్టరీలో పనిచేస్తోంది. నెలకి ఆరువేల దాకా చేతికొస్తాయి. దానితోనే ఇంటద్దె, తిండి ఖర్చు, పిల్లల చదువులూ నెట్టుకొస్తోంది. శారద కూడా పనిలోకి కుదిరేక భారతికి కాస్తంత తేటగా ఉంది. ''అబ్బాయి నచ్చేడా?'' నిర్విరామంగా కూర్చునున్న భర్తని మెల్లగా అడిగింది భారతి. తల రకరకాలుగా తిప్పేడతడు. మరి రెట్టించలేదామె. ప్రక్కింటి స్నేహితురాలు జయమ్మతో కట్నపాశ ఉందేమో కనుక్కోమంది. ''రెక్కలే వీడి ఆస్తి. రేత్రీ పొగలూ ఆటినే ముక్కలు సేసుకుంటున్నాడు. సంపాదించిన నాలుగురాళ్ళలో రెండు ఆటో ఓనర్‌ మొకాని కొడతన్నాడు. డీసిలు కర్సుపోను మిగిలేది గొర్రె తోకే. కడుపు మాడ్చుకుని పైసా పైసా కూడబెట్టి నాల్రూపాయలు పోగేసేడు. మీరో పది రూపాయలిత్తే పాత ఆటో కొనుక్కుంటాడు. సొంతంగా నడుపుకుంటే నాలుగు పైసలు మిగుల్తాయి. మీ పిల్ల సుకపడుద్ది.. '' పుట్టప్ప తల్లి అంది.
ఆమె మాటలు సబబుగానే అన్పించాయి భారతికి.
''ఏమంటావు?'' భర్తని అడిగింది.
''నావల్లేం కాదు. నాకెవరూ అప్పివ్వరు'' అన్నాడు.
అతడేదో తవ్వి తలకెత్తుతాడని ఆమె ఆశించ లేదేమో, పెద్దగా నిరాశ పడలేదు. చిన్నగా నిట్టూర్చింది.
''పదేను వేలు ఇవ్వగలం'' అని చెప్పింది.
క్రిందా మీదా పడి ఇరవై వేలకి ఒప్పించింది జయమ్మ.
అందరి ముఖాల్లో వెలుగు ఓ వెలుగు వెలిగింది.
వాళ్ళెళ్ళేక శారదని పట్టుకుని, ''అక్క పెళ్లి కూతురయ్యిందోచ్‌'' అంటూ ఆమె తమ్ముళ్ళిద్దరూ చిందులేశారు.
మురిసిపోయింది భారతి. పెద్ద బరువేదో గుండెల మీంచి దిగిపోయినట్లుగా ఉందామెకి.
''గొప్పదాన్లా ఒప్పేసుకున్నావ్‌, డబ్బు ఎక్కడ్నుంచి తెస్తావ్‌?'' నిలదీశాడు.
మొగుడి మాటలకు చిన్నగా నవ్వింది.
''మనసున్న ఆడపిల్ల శారదేగా. ఎలా వోలా దానికి పెళ్లి చేసేస్తే శాన. చిన్న వాళ్ళిద్దరూ మన పిల్లలు. ఎలాగో చదువుకుని పైకొస్తారు. మనకి మన రెక్కల కష్టం సరిపోద్ది..''
పెళ్లికి రూపాయలెక్కడ్నుంచి వూడిపడతాయే? పెద్ద మొనగత్తెలా కట్నం ఇస్తానన్నావుగా!'' వ్యంగ్యంగా స్వరం పెంచి అన్నాడు.
''దానికో ఏర్పాటు ఉందిలే'' చిరుగర్వంతో చూసి, 'ఈపిఎఫ్‌లోంచి తీసుకుంటా'' అంది. అర్థంకానట్లు చూశాడతను.
''మా ఫ్యాక్టరీ వాళ్ళు నెలనెలా జీతంలోంచి కొంత పట్టుకుంటున్నారు. వాళ్ళు ఇంకో అంత కలిపి. ఈపీయఫ్‌లో జమ చేస్తున్నారు. దాన్ని అత్యవసరమైతే పెళ్ళిళ్ళకీ ఆసుపత్రి ఖర్చులకీ చదువులకోసమూ తీసుకోవచ్చు. మొన్ననే ఆ లెక్కలు తీయించాను, శారద పెళ్లికి సరిపోతుంది..' సంబరంగా చెప్పింది.
మిర్రి చూసి అన్నాడు ''అయితే పెళ్లికి నాకు రెండు జతల బట్టలు తియ్యి. నావన్నీ రంగులు పడి పాడయ్యాయి''
''సిగ్గులేదూ ఆ మాటనడానికి. సంపాదించిన దాంతో పెళ్లాం బిడ్డల్ని పోషించాలన్న ఇంగితం లేదు గాని నీకు బట్టలు కొనాలా బట్టలు..!''
''తప్పేముందే. నేన్నీ మొగుణ్ణి. నీ మీదా నీ సంపాదన మీదా నాకు హక్కుంది.''
''హక్కులే గాని బాధ్యతలు గుర్తురావా? నువ్వు మనిషివా మానువా?''
ఆమె దాడి నుంచి తప్పించుకోడానికి ఏదో సణుక్కుంటూ బయటి కెళ్ళిపోయాడు.
మరో నాలుగు తిట్టి, అలసి, పిల్లలకి అన్నం కేరియర్లు సర్దిచ్చి. తనూ ఒకటి తీసుకుని ఫ్యాక్టరీకి బయల్దేరింది భారతి.
డ్యూటీకి ఆలస్యం అవుతూండటంతో వడివడిగా అడుగులేస్తోంది.
ఉదయం 9 గం. నుంచి సాయంత్రం 5.30 దాకా దుస్తులు తయారీ కార్ఖానాలో బట్టలు కట్టడం ఆమె ఉద్యోగం. పని ముగించుకుని ఒక్కనాడూ 5.30కి ఇంటి కెళ్ళలేదు. కాని సరిగ్గా తొమ్మిందింటికి డ్యూటీ కెళ్ళితీరాలి. ఆలస్యమైతే జుట్టు పట్టుకుని వంగదీసి కొట్టినంత పని చేస్తారు సూపర్వైజర్లు!
అదొక్కటే కాదు రకరకాల హింసలు భరించడమే డ్యూటీలో భాగమైపోయింది.
లంచ్‌ బ్రేక్‌ అరగంట. కాని పది నిమిషాల్లోనే కుక్కుకుని వచ్చెయ్యాలి. లేకపోతే తిట్లు తప్పవు. ఆఖరికి బాత్‌రూం కెళ్ళినా అయిదు నిమిషాల్లో రాకపోతే తలుపులు దబదబ బాదేస్తారు. ''లోపల ఏం చూసుకుంటున్నావే'' అని వెకిలిగా నవ్వుతారు. సూపర్వైజర్లు. సిగ్గుతో ప్రాణం చచ్చిపోతుంది.
అంతేనా?
ఎన్నో రకాల లైంగిక హింసలు. పనిచేస్తోంటే, ''వూ చెయ్‌ చెయ్‌'' అంటూ భజం మీద చెయ్యేసి నొక్కుతారు. ''ఇవాళ డల్‌గా ఉన్నావేంటి? రాత్రి పని ఎక్కువయ్యిందా?'' అని ఆకలిగా చూస్తారు. అదోలా నవ్వుతారు.
ఏమైనా అంటే, పని పెంచేస్తారు. రోజుకి 30 కాదు 40 ఐటెంలు కుట్టాలంటూ లక్ష్యాన్ని పెంచి ఒత్తిడి తెస్తారు. దానికోసం అదనంగా పనిచేయాలి. అలాగని ఓవర్‌టైమ్‌ ఇవ్వరు.
అదీగాక పని ప్రదేశమంతా బట్టలకు పాలిష్‌ చేసేటప్పుడు వచ్చే ధూళితో నిండి ఉంటుంది. మాస్కులు ధరించినా ఆ ధూళిని ఏ మాత్రం ఆపలేవు.. దాంతో కార్మికులకు శ్వాసకోశ సంబంధ రోగాలు వస్తాయి.
యాజమాన్యం కనీస సౌకర్యాలు పెంచడానికి కృషి చేయదు సరికదా గూండాల లాంటి సూపర్వైజర్లు, హెచ్‌ఆర్‌లు, ఎగ్జిక్యూటివ్‌లు, హెచ్‌ఓడీలతో బండబూతులు తిట్టిస్తూ పని చేయిస్తారు!
వీళ్ళంతా ఆడవారి మీద అధికారం చెలాయించడం తమ గుత్తహక్కు అనుకుంటారు. వారిని హేళన చేస్తూ హింసిస్తూ అణిచేస్తూ రాక్షసానందం పొందుతారు. ఏం మగాళ్ళో!
తిరగబడితే ఉద్యోగాలు పోతాయి. తమ ఉద్యోగాలకి ఎలాంటి హామీ లేదా కాంట్రాక్టూ ఉండదు. ఒకటి లేదా రెండు రోజులు గైర్హాజరైతే చాలు నిర్దాక్షిణ్యంగా పనిలోంచి తీసేస్తారు.
ఎవరినైనా ఎదిరిస్తే చాలు ఉద్యోగం ఊడిపోతుంది. దాంతో కార్ఖానాలు మారడం తప్ప మరేమీ చేయలేని నిస్సహాయులవుతారు. అప్పుడు మొత్తం కుటుంబమే ఆర్థికంగా కుప్ప కూలుతుంది. ఉండటానికి వేరేచోట ఇల్లు చూసుకోవాలి. పిల్లల కోసం వేరే స్కూళ్ళు వెదకాలి. అలా అని చెప్పి అక్కడా అరకొర వేతనమే. అక్కడా అలాంటి పరిస్థితులే! అక్కడా అలాంటి మగాళ్ళే!
అయినా, వ్యవసాయపు పనులు లేక, బయట మరొక
ఉపాధి దొరక్క, నీడ పట్టున ఉండి చేసే ఉద్యోగం కదా అని తన లాంటి మహిళలు తప్పనిసరి పరిస్థితుల్లో ఈ కంపెనీల్లో చేరుతున్నారు.
కర్ణాటకలోని దుస్తుల తయారీ పరిశ్రమ 10,000 కోట్లు దాటింది. సుమారు 1,20,000 మంది ఈ రంగంలో శ్రమిస్తున్నారు. వారిలో 80 శాతం పైగా మహిళలే!
తమ ఫ్యాక్టరీ వారు బనానా రిపబ్లిక్‌, హెచ్‌.ఎం. వంటి భారీ అంతర్జాతీయ బ్రాండ్ల కోసం బట్టలు కుట్టించి సప్లై చేస్తూంటారు. అటు వారికీ ఇటు ఫ్యాక్టరీ వారికీ లాభాలే లాభాలు. కార్మికులకు మాత్రం అరచి గీపెట్టినా వేతనాలు పెంచరు!
అదంతా తలచుకుని తర్కించుకుంటూ భారతి వెళ్ళేసరికి దుస్తుల తయారీ కార్ఖానాలో పనిచేసే మహిళలంతా కంపెనీ గేట్ల ముందు గుమిగూడి ఉన్నారు.
అల్లంత దూరాన ఉండగానే ఆ దృశ్యం కంటబడే సరికి ఆమె పై ప్రాణం పైకే పోయింది.
'కంపెనీ లాకవుట్‌ చేశారా ఏంటి ఖర్మ?!' లబలబలాడింది.
'అహ అలాంటిదై ఉండదు. ఆ మధ్య ఫ్యాక్టరీలోని లైంగిక వేధింపులకు తాళలేక రమ ఆత్మహత్య చేసుకుంది. అలాగే ఇంకెవరైనా అభాగ్యురాలు.!'' ఆందోళనలో ఊగిపోయింది.
'ఈ మాయ దారి మగాళ్ళు ఆడోళ్ళని తోటి మనుషులుగా చూడరు గదా. ఒక బానిసలా ఒక విలాస వస్తువుగా చూస్తారు. ప్రవర్తిస్తారు. పెత్తనం చేస్తారు. మళ్ళీ అన్నిటికీ ఇంటా బయటా కూడా ఆడవాళ్ళే కావాలి. వారి సేవలే కావాలి!' ఉద్విగ్న అవుతూ తనలో తను అనుకుంది.
ఆడకార్మికులు దినపత్రికలు చూస్తూ తర్జన భర్జనలు పడుతున్నారు. ఆందోళనా భరితులై ఉన్నారు.
వారిని సమీపిస్తూనే, ''ఏమైందక్కా?'' ఆదుర్దాగా అడిగింది భారతి.
''మన కొంప నిలువునా మునిగింది. రాత్రికి రాత్రే ఈపీఎఫ్‌ రూల్సు మార్చేశారు!'' అంది గౌరి.
''మనకి లాభమా నష్టమా?'' కించిత్తు అమాయకంగానే అడిగింది.
''మన లాభం మన బాగు చూడొచ్చే వారు ఎక్కడున్నారే తల్లీ. జీతాలు పెంచమని ఎప్పట్నుంచి అడుగుతున్నాం? ఎవరు పట్టించుకున్నారు చెప్పు?''
''ఇంతకీ ఇప్పుడేమైందో చెప్పక్కా?'' అదుర్తోన్న గుండెల్తో అడిగింది.
''పిల్లల చదువుల కోసమో, పెళ్ళిళ్ళ కోసమో, ఇల్లు కట్టుకోడానికో, ఆసుపత్రి ఖర్చు కోసమో ఈపీఎఫ్‌ నుంచి డబ్బు తీసుకునే వాళ్ళం గదా, ఇంకలా తీసుకోలేం''.
''ఏం ఎందుకు? అది మన సొమ్మే కదా?!''
''మనదే గాని యజమాని వాటాను 58 ఏండ్ల వయస్సు దాటేక గాని తీసుకోలేముట. ఒక వేళ మధ్యలో పని మానేస్తే అసలే రాదుట. ప్రభుత్వం నిన్ననే ఈ అన్యాయమైన కొత్త రూలు తెచ్చింది. ఇవాళ్టి అన్ని పేపర్లూ దాని గురించే రాశాయి చూడు'' ఏప్రిల్‌ 16 వార్తా పత్రికని చూపుతూ చెప్పింది గౌరి.
''అప్పటికి లంగ్సు పాడై చచ్చిపోతాం!'' వ్యాఖ్యానించింది రమామణి.
''మన చావు ఖర్చుకి ఇస్తారన్న మాట!'' మరొకరన్నారు.
''ఈలోగా ఆకాశం విరిగి మన నెత్తి మీద పడ్డా డబ్బులివ్వరా? ఇప్పుడెలాగే. ఇంతక్రితమే అమ్మాయి పెళ్లి కుదిరింది. రెండు మూడు నెలల్లో ఆ డబ్బు వస్తే ముహూర్తం పెట్టుకుందామనుకున్నాం. ఈపీఎఫ్‌ డబ్బు రాకపోతే నా బిడ్డ పెళ్లి ఆగిపోద్ది!'' ఏడుపు ఉరికి వస్తోంటే దీనంగా అంది భారతి.
''మే ఒకటో తారీఖు నుంచే అమల్లో కొస్తుందిట!''
''ఇప్పుడేం చెయ్యటమే. నాకు కాలూ చెయ్యీ ఆడటం లేదు'' కూలబడింది భారతి'''
''నీలాగే ఎందరికో ఎన్నో అత్యవసర ఖర్చులున్నాయి. అందుకే అంతా కిందా మీదా అయిపోతున్నాం. మన బెంగుళూర్లోనే కాదు దేశమంతా ఇలాగే దిక్కుతోచకుండా
ఉంది'' వివరించిందామె.
''సర్కారుకేం పోయేకాలం వచ్చిందే తల్లీ! మన్లాటి బీదోళ్ళని వెన్నుపోటు పొడవకపోతే మన యజమాన్ల చొక్కా పట్టుకుని గుంజుకోవచ్చుగా!''
భారతి మాటలకి, ''వాళ్ళూ వాళ్ళూ ఒక్క తాను గుడ్డలే. మన సొమ్ముని సర్కారోడు వాడేసుకోడానికే ఈ ఎత్తులన్నీ'' అంది గౌరి.
''ఇప్పుడేది దారి?''
''ఇలాంటివి అడ్డుకోడానికి మనకి యూనియన్లు ఉండాలి. అప్పుడే పిడికిలి బిగించి ప్రభుత్వం చెవులు చిల్లులు పడేలా నినదించగలం'' అంది ఒక యూనియన్‌ కార్యవర్గ సభ్యురాలైన యశోద.
''మనం యూనియన్‌ పెట్టుకోడానికి బోలెడన్ని ఆంక్షలున్నాయి గదా. ఎవరైనా యూనియన్లో చేరితే, ఏదైనా సమస్య మీద నలుగురి మద్దతు కూడగట్టడానికి ప్రయత్నిస్తే, దయా దాక్షిణ్యం లేకుండా పనిలోంచి తీసేస్తారు. రుక్మిణిని అలాగే పనిలోంచి తీసేశారుగా. పనిపోతే ఈ మాత్రమూ బతకలేమాయె. ఇంకెలా చచ్చేది!'' నిరాశగా అంది సత్తెమ్మ.
''కేంద్ర ప్రభుత్వం దారుణమైన లూటీకి పూనుకుంది. ఇది కేవలం దొంగిలించడం కాదు విచక్షణా రహితంగా దొంగిలించడం ఇప్పటికే అనేక సమస్యలతో సతమతమవుతోన్న కార్మికులకు ఈ నిర్ణయం మూలిగే నక్కపై తాటిపండు వంటిది. కనీస సౌకర్యాలు ప్రాథమిక హక్కులు కూడా లేని పని స్థలాల్లో 58 ఏండ్ల వయసొచ్చే దాకా అసలు ఎవరు ఉద్యోగాలు చేస్తారు?'' యశోద ఆవేశంతో ఊగిపోతూ సూటిగా ప్రశ్నించింది.
ఆసరికే అంతా భయాందోళనలతో సతమత మవుతున్నారేమో ఆ మాటలకు కోపోద్రిక్తులయ్యారు.
''ఎదురీదకపోతే నిండా మునిగిపోతాం. ఇంట్లో నువ్వు, ఫ్యాక్టరీలో సూపర్వైజర్లు, బయట సర్కారు అందరూ మా మీద పెత్తనం చెలాయించాలని చూసేవారే. ఎక్కడికక్కడ ఎదుర్కొంటున్నాం గనుకే ఈ మాత్రంగానైనా నిలబడివున్నాం!'' పౌరుషబడింది.
''చాలు చాల్లే, పెద్ద చెప్పొచ్చావ్‌. మీ సమ్మె ఇలాగే కొనసాగితే ఫ్యాక్టరీ వాళ్ళు అందర్నీ పనిలోంచి తీసేస్తారు. లేకపోతే లాకవుట్‌ ప్రకటిస్తారు. అప్పుడేంజేస్తావ్‌? శారద పెళ్లి ఎలా చేస్తావ్‌?'' గద్దిస్తూ ప్రశ్నించాడు.
చివ్వున తలెత్తి చూసింది భారతి. ''అలాంటి పరిస్థితే వస్తే ఉద్యోగం మానేస్తాను. నాకొచ్చే పీఎఫ్‌ని తీసేసుకుంటాను. పెళ్లి ఆగనివ్వను'' ఆవేశ పడింది.
''అప్పుడు సొమ్మంతా ఇచ్చేస్తారా?'' కొంచెంగా మెత్తబడి ఆశగా అడిగాడు.
''కొత్త రూలు మే ఒకటో తారీఖునుంచి అమల్లో కొస్తుందిట. ఈలోగానే తీసేసుకుంటాను..'' ధీమా ప్రదర్శించిది.
ఆమె వంక సాలోచనగా చూసి చూసి అన్నాడు. ''అంతా నీలాగే చేస్తే ఇక ఫ్యాక్టరీలు మూత పడతాయి. మనం రోడ్డున పడతాం!''
అప్పుడే వచ్చిన శారదకి పరిస్థితి అర్థమైంది. వెంటనే కల్పించుకునంది.
''వద్దమ్మా. నువ్వు ఉద్యోగం మానొద్దు. నీ జీతం లేకపోతే ఇల్లు గడవదు. తమ్ముళ్ళ చదువు ఆగిపోతుంది.''
''మరింకెలా చావనే''! నుదురు కొట్టుకుంది భారతి.
నిస్సహాయంగా చూస్తూండి పోయారు.
తనలో తను మథన పడసాగింది భారతి.
ఉద్యోగం వదులుకోలేకే సూపర్వైజర్ల అరుపులూ అదిలింపులూ రకరకాల హింసలూ భరిస్తూనే నెట్టుకొస్తోంది. లక్ష్యాలు చేరుకోలేదంటూ టార్గెట్లు పెంచుతూ పోతున్నా ఒత్తిడి భరిస్తూ అదనంగా పని చేస్తోంది. సరైన జీతాలూ సౌకర్యాలూ లేకపోయినా ఆర్థిక భద్రత దృష్ట్యా యంత్రంలా మారింది.
అవన్నీ ఒక ఎత్తు పీఎఫ్‌ ఒక ఎత్తు. అది లభిస్తుందా లేదా, సమయానికి ఆదుకుంటుందా లేదా అన్నది తక్షణ సమస్యగా మారింది!
''నలుగుర్తో నారాయణ అనుకోవాలి గాని తొందరపడి ఉద్యోగం మానొద్దు. నాది నిలకడలేని సంపాదన'' మెల్లగా అన్నాడామె భర్త తన భయాల్ని కప్పిపుచ్చుకుంటూ.
''ఎన్నడైనా నీ సంపాదన ఇంట్లో ఇస్తే గదా అనుకోడానికీ!''
అతడు గమ్మునుండి పోయాడు.
''నీ ఉద్యోగమే మనకి ఆధారం. నాకోసం మానెయ్యొద్దమ్మా'' కూతురు అర్థింపుగా అంది.
''అంత ఇదిగా ఎందుకు మానతానే. ఇంతమంది ఆడకార్మికులం రోడ్డుమీద కొచ్చి ఆందోళన చేస్తున్నా సర్కారు దిగి రాకపోతే మా ఉసురుపోసుకుని మట్టి గొట్టుకుని పోతుంది. మా కనీస సౌకర్యాల గురించి పట్టించుకోని సర్కారోడు మా కష్టంమీద అధికారం చెలాయించడం ఏమిటి? మా బడుగు బతుకుల్తో ఆడుకోవడం ఏంటి చెప్పు?'' ఆవేశంతో రగిలిపోతూ అంది.
సమాధానం చెప్పలేక మౌనం వహించింది శారద.
బెంగళూరు మహిళా కార్మికుల అగ్రహోద్యమ సెగ ఢిల్లీకి వేడిగా తగిలింది. ప్రకంపనాలు జనించాయి. అది భూకంపంగా మారుతుందేమో నన్న భయం పుట్టింది. కార్మికుల నిరసనల నేపథ్యానికి తోడు వివిధ కార్మిక సంఘాలూ అభ్యర్థించడంతో కేంద్ర ప్రభుత్వం దిగిరాక తప్పలేదు. ఈపీఎఫ్‌ కొత్త నిబంధనని వెనక్కి తీసుకుంటున్నట్టు ఏప్రిల్‌ 19న ప్రకటించింది.
కేవలం బెంగళూరు దుస్తుల కంపెనీల మహిళా కార్మికులే కాదు బెంగళూరులోని ఐటీ ఉద్యోగులకు దేశంలోని అన్ని రంగాల కార్మికులకు సైతం గతంలోలానే తమకు అవసరమైనప్పుడు పీఎఫ్‌ సొమ్ము తీసుకునే వెసులుబాటు తిరిగి లభించింది.
అశాంతితో ఆందోళనతో ఊగిపోయిన మహిళలు విజయోత్సాహాలతో చిందులు తొక్కారు.
భారతి అయితే నడిరోడ్డు మీదే ఆనంద నాట్యం చేసింది!